Asertywność, czyli trudna sztuka wzajemnego szacunku
09.06.2024 12:00:00
W każdej stajni oprócz tych, którzy są najważniejsi, czyli koni, przewija się wielu ludzi, a ci muszą między sobą się komunikować. W komunikacji ludzkiej wyróżniamy trzy typy: agresywną, pasywną i asertywną. I to właśnie na tej ostatniej chciałabym dzisiaj się skupić, bo jest ona najbardziej efektywna.
Nie każdy potrafi komunikować się w ten sposób, bo z natury łatwiej nam być pasywnym lub agresywnym w komunikacji. Warto więc poznać sztukę komunikacji asertywnej.
Zwykle, gdy pytamy kogoś, co oznacza asertywność, odpowiedź brzmi: umiejętność powiedzenia „nie”. Ale czy do końca jest to prawda? Dlaczego warto poruszyć temat asertywności?
Co to jest asertywność?
Asertywność (z ang. to assert – dowodzić, wyjaśniać) to umiejętność wyrażania siebie wobec innych, w sposób nieprzynoszący innym szkody. W tej prostej definicji użyto kilku ważnych słów.
Po pierwsze – umiejętność. A więc asertywność to coś, czego można się nauczyć. Nie jest to cecha charakteru czy osobowości, choć niewykluczone, że może być. Jednak można ją wyćwiczyć i może stać się pomocnym w życiu nawykiem.
Po drugie – wyrażanie. „Wyrażanie” oznacza komunikowanie czegoś „na zewnątrz”. Wykorzystuje najrozmaitsze formy: słowo, działanie, ubiór, gest itd. Asertywność jest niczym innym jak uczeniem innych ludzi, jak mają cię traktować, ponieważ wychodzi z założenia, że inni ludzie nie wiedzą i nie będą wiedzieć, co myślisz i czujesz, dopóki nie dowiedzą się tego od ciebie. Tak rozumiana asertywność zakłada, że kiedy ukrywasz swoje emocje, wprowadzasz innych w błąd lub skazujesz ich na domysły.
Po trzecie – siebie. To, co jest przedmiotem „wyrażania się”, to jest to, co świadczy o mnie: moje postawy, przekonania, sądy, opinie, wątpliwości, oczekiwania.
Po czwarte – wobec innych, czyli otaczających nas ludzi. Nawiązywanie i utrzymywanie relacji z ludźmi to czynnik najsilniej ważący na naszym poczuciu szczęścia. Ludzie z naszego otoczenia są przecież podmiotem naszego działania.