Czerniaki – zmora nie tylko siwych koni
Czerniak – inaczej melanoma – jest nowotworem spotykanym najczęściej u koni maści siwej. Szacuje się, że problem ten dotyczy nawet 80% populacji koni tej maści. Przypuszcza się, że rozpowszechnienie czerniaków u koni maści siwej sięgałoby 100% gdyby wszystkie konie dożywały odpowiedniego wieku. Regularna kontrola potrzebna jest jednak u konia każdej maści.
Diagnoza czerniaka nie jest wyrokiem. Bardzo ważne są dokładna obserwacja zwierzęca oraz szybkie reagowanie przy pierwszych podejrzeniach choroby.
Miejsca predylekcyjne i obraz kliniczny
Wyróżnia się kilka postaci czerniaka u siwych koni, jednak najczęściej są to zmiany występujące w skórze. Melanocytoma, czyli niezłośliwy rozrost nowotworowy wywodzący się z melanocytów, występuje zwykle w postaci pojedynczych, dobrze odgraniczonych zmian występujących na nogach i tułowiu. Bardzo rzadko mogą występować czerniaki wrodzone.
Czerniaki są to nowotwory skóry z definicji złośliwe, również wywodzące się z melanocytów. Częstotliwość ich występowania może być niedoszacowana w związku z tym, że badanie histopatologiczne usuniętych guzów wciąż nie jest standardem. Uważa się, że zmiany te powstają u starszych koni w wyniku zaburzonego metabolizmu melaniny. Średni wiek pojawienia się pierwszych zmian to 13 lat. W badaniach nad 369 końmi rasy lipicańskiej udowodniono, iż występują genetyczne predyspozycje do dziedziczenia tej choroby.
Zmiany nowotworowe najczęściej powstają w okolicy ogona i odbytu, narządów płciowych (prącie, wargi sromowe), nierzadko w okolicy ślinianki przyusznej. Zwykle zmiany występują pod postacią twardych guzów, łysienie i przebarwienie nie zawsze występują, ze zmian może wydzielać się czarna substancja.
W zależności od tempa wzrostu wyróżnia się kilka obrazów choroby. Mogą to być czerniaki o powolnym wzroście, które przez wiele lat mogą nie dawać przerzutów, albo czerniaki o powolnym wzroście przez wiele lat, które nagle charakteryzują się gwałtownym rozwojem i występowaniem przerzutów bądź takie, które od samego początku rosną szybko i dają przerzuty. Nowotwór te,n jeśli nie daje przerzutów, może być złośliwy jedynie miejscowo, przerzuty do narządów wewnętrznych zdarzają się rzadko. Objawy kliniczne częściej związane są z lokalizacją guzów w miejscach, w których ich rozrost powoduje trudności z oddychaniem czy jedzeniem (nowotwory w okolicy przyusznej, szczególnie jeśli rosną w głąb w kierunku gardła) i defekacją (wszystkie rozrostowe zmiany okolicy odbytu i krocza).
CAŁOŚC >>