Czy w życiu potrzebny jest mentoring?
Mentoring jest bardzo dobrym narzędziem, ukierunkowanym nie tylko na funkcjonowanie ośrodka jeździeckiego, ale również na samorozwój. Dobrze, żeby każdy mógł obiektywnie spojrzeć na ten rodzaj wspomagania, bo wiedza pozyskana w ten sposób z pewnością przełoży się na doświadczenie i właściwe podejście do jeździectwa i koni.
Współczesne życie tak szybko gna do przodu, że samoczynnie wymaga od nas stałego poszukiwania metod i technik nauczania. Być może nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak wielu rzeczy uczymy się na co dzień – i to niekoniecznie dlatego, że chcemy, ale dlatego, że wymaga tego od nas dana sytuacja.
Partnerska relacja
Mentoring brzmi bardzo dumnie, i tak, w rzeczy samej pochodzi od słowa „mentor”. To ktoś, kto jest wzorcem, kto posiada duże doświadczenie i jest autorytetem. Celem mentoringu jest rozwój potencjałów jednostek oraz ich samodoskonalenie. W tym procesie mamy do czynienia z motywacją do samokształcenia poprzez dawanie skutecznych rad i wskazówek oraz dzielenie się mądrością życiową wynikającą z wartości życiowych, jakimi kieruje się sam mentor.
Ten proces powinien polegać przede wszystkim na partnerskiej relacji między „mistrzem” a „uczniem”. Powinien opierać się na inspiracji, stymulowaniu i przywództwie. Nie chodzi tu o kierowanie drugą osobą tylko o pomoc w rozwijaniu samoświadomości i nauce nowych rzeczy.
Kwestia terminologii
W artykule nie skupimy się na definicji tego procesu, bo w literaturze można znaleźć ich kilka, ale skoncentrujemy się na rozmaitych prawidłowościach, jakie można zaobserwować.
W pierwszej kolejności należy wyjaśnić terminologię związaną z rolą osób w tym procesie. O ile „mentor” (czy inaczej: „mistrz”) jest terminem raczej zrozumiałym i oczywistym, o tyle „mentee” (men’ti:), czyli uczeń, oznacza podopiecznego, protegowanego, a w świecie biznesowym oznacza nie kogo innego jak klienta. Relacja jednego z drugim, żeby miała sens, musi być oparta na wzajemnym zaufaniu. Powinna być to dobrowolna, niezależna od żadnej hierarchii służbowej pomoc udzielana przez jednego człowieka drugiemu. Dzięki temu uczeń może poczynić znaczący postęp w wiedzy zawodowej lub sposobie myślenia.
Na podstawie powyższego można by uznać, że mentoring to relacja osoba starsza – osoba młodsza, jednak z obserwacji ostatnich lat wynika, że może to wyglądać trochę inaczej.
Trzy rodzaje mentoringu
Bardzo trafnie wyróżniła trzy sposoby praktykowania mentoringu Małgorzata Baran w publikacji „Mentoring jako element zarządzania różnorodnością w przedsiębiorstwach” („Management Forum” 3(2)/2015). Na podstawie własnych badań wyróżniła ona trzy sposoby praktykowania mentoringu:
- tradycyjny,
- zwrotny,
W przypadku mentoringu tradycyjnego kluczowym zadaniem mentora jest opieka nad osobą młodą, doradzanie mu, wspieranie w przełamywaniu barier, inspirowanie do działania. W mentoringu zwrotnym to osoba młodsza jest nauczycielem starszego, a w mentoringu wzajemnym obydwie strony wymieniają się doświadczeniami.
I jakby się dokładnie przyjrzeć, to w obecnych czasach do funkcjonowania konieczny jest w zasadzie każdy rodzaj mentoringu.
Rozwój technologii oraz zmiany w kierunku komunikacji pomiędzy klientami prowadzą do sytuacji, że zarówno osoba starsza, jak i młodsza może być mentorem. I to wcale nie powinno być powodem do wstydu dla osób starszych – czerpać wiedzę od młodszych. Oni podążają za rozwojem technologicznym szybciej, niż nam się wydaje.